اگر خدا کفیل رزق است پس غصه چرا ؟؟؟؟
اگر رزق تقسیم شده است پس حرص چرا ؟؟؟؟؟؟
اگر دنیا فریبنده است پس اعتماد به آن چرا ؟؟؟؟؟؟؟؟
اگر بهشت حق است پس تظاهر به ایمان چرا ؟؟؟؟؟؟؟؟
اگر جهنم حق است پس این همه ناحقى چرا ؟؟؟؟؟؟؟
اگر حساب حق است پس جمع مال حرام چرا ؟؟؟؟؟؟
اگر قیامت حق است پس خیانت به مردم چرا ؟؟؟؟؟؟
اگر دروغ گناه است پس این همه دروغ چرا ؟؟؟؟؟؟؟
غافل از عمر
همه تقصیر من این است که خود می دانم که نکردم فکری که تعمق ننمودم روزی ، ساعتی یا آنی
که چه سان می گذرد عمر گران، کودکی رفت به بازی ، به فراغت ، به نشاط فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات،
همه گفتند کنون تا بچه ست بگذارید بخندد شادان که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست
من نپرسیدم وکس نیز مرا هیچ نگفت ؟ زچه رو نتوان خندیدن نتوان فارغ و وارسته زغم ، همه شادی دیدن ، همچو مرغی آزاد هر زمان بال گشودن ، من نپرسیدم وکس نیز مراهیچ نگفت زندگی چیست ؟ چرا می آئیم؟ بعد از این چند صباح به چه سان باید رفت؟ به کجا باید رفت؟ با کدامین توشه ، به سفر باید رفت؟ من نپرسیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت نوجوانی سپری گشت ، به بازی ، به فراغت ، به نشاط فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات، بعد از آن باز نفهمیدم من ، که چه سان می گذرد عمر گران؟ لیک گفتند ، جوان است هنوز بگذارید جوانی بکند بهره از عمر برد ، کامروایی بکند بگذارید که خوش باشد و مست ،یک نفر بانگ بر آورد که او ، از هم اکنون باید ، فکر فردا بکند دیگری آوا داد
که چو فردا بشود فکر فردا بکند سومی گفت همانطور که دیروزش رفت ، بگذرد امروزش ، همچنین فردایش با همه این احوال من نیندیشیدم تاجوانی بگذشت آن همه قدرت و نیروی عظیم ،به چه ره مصرف گشت؟ نه تفکر ،نه تعمق، نه اندیشه دمی ،عمر بگذشت به بیهودگی و مسخرگی، چه توانی که زکف دادم مفت؟ من نپرسیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت قدرت عهد شباب ، می توانست مرا تا به خداپیش برد لیک بیهوده تلف گشت جوانی هیهات، آن کسانی که نمی دانستند ، زندگی یعنی چه؟ رهنمایم بودند عمرشان طی می گشت بیخود و بیهوده و مرا می گفتند
که چو آنها باشم که چو آنها دائم ، فکر خوردن ، فکر گشتن ، فکر تامین معاش ، فکر ثروت باشم فکر یک زندگی بی جنجال ، فکر همسر باشم
و کس مرا هیچ نگفت زندگی ثروت نیست ، زندگی داشتن همسر نیست زندگی فکر خود بودن و غافل زخدا بودن نیست ای صد افسوس که چون عمر گذشت ، معنی اش می فهمم ،من شدم خلق که با عزمی جزم پای از بند هواها گسلم پای در راه حقایق بنهم با دلی آسوده فارغ از حسرت و آز و حسد و کینه و بخل در ره کشف حقایق کوشم باده ی جرأت و امید و شهامت نوشم زره جنگ برای بد و ناحق پوشم ره حق جویم و حق گویم وشمع راه دگران باشم و با شعله ی خویش ره نمایم به همه گرچه سراپا سوزم من شدم خلق که مثمر باشم نه چنین زاید و بی جوش و خروش عمر بر باد و به حسرت خاموش ،ای صد افسوس که چون عمر گذشت معنی اش می فهمم ، که این عمر به چه ترتیب گذشت کودکی بی حاصل نوجوانی باطل وقت مردن غافل به زبانی دیگر ""کودکی در غفلت"" ، ""نوجوانی شهوت"" ، ""در کهولت حسرت"چه گویمت ؟ که تو خود با خبر ز حال منی چو جان
نهان شده در جسم پر ملال منی چنین که می گذری تلخ بر من
از سر قهر گمان برم که غم انگیز ماه وسال منی
خموش و گوشه نشینم ، مگر نگاه توام لطیف و دور ازمن
مگر خیال منی ز چند و چون چه می پرسم
سیاه چشمی و خود پاسخ سوال منی
چو آرزو به دلم خفته ای همیشه و حیف
که آرزوی فریبنده ی محال منی
هوای سرکشی ای طبع من مکن
که دگر اسیر عشقی و مرغ شکسته بال منی
ازین غمی که چنین سینه سوز سیمین است
چه گویمت ؟ که تو خود باخبر ز حال منی
