زاهدا من که خراباتی و مستم به تو چه             ساغر و باده بود بر سر و دستم به تو چه    تو به محراب نشستی احدی گفت چرا؟           من که در گوشه ی میخانه نشستم به توچه    آتش دوزخ اگر بر سر من می ریزند               تو که خشکی چه به من ؛  من که ترهستم                                                 به تو چه