چه گویمت ؟ که تو خود با خبر ز حال منی چو جان  ‌نهان شده در جسم پر ملال منی چنین که می گذری تلخ بر من  از سر قهر گمان برم که غم انگیز ماه وسال منی  خموش و گوشه نشینم ، مگر نگاه توام لطیف و دور ازمن   مگر خیال منی ز چند و چون چه می پرسم  سیاه چشمی و خود پاسخ سوال منی   چو آرزو به دلم خفته ای همیشه و حیف  که آرزوی فریبنده ی محال منی  هوای سرکشی ای طبع من مکن   که دگر اسیر عشقی و مرغ شکسته بال منی  ازین غمی که چنین سینه سوز سیمین است  چه گویمت ؟ که تو خود باخبر ز حال منی